In Lux zag ik een documentaire over M.C. Escher, van wie tot eind oktober een grote tentoonstelling in zijn geboortestad Leeuwarden is te zien. Ik vond het een mooie en indrukwekkende film. Zat zelfs een paar keer op het puntje van mijn stoel om maar niets te missen van de animaties bij zijn werk en omdat ik gefascineerd was door Eschers enorme inzet en vasthoudendheid om te proberen te maken wat hij in zijn hoofd had, maar dat eigenlijk altijd op een mislukking uitliep. Zo zei hij het ongeveer. Ik moest erg denken aan de Ierse schrijver Samuel Beckett, die er vergelijkbare denkbeelden op na hield: we will always fail, but next time we fail better. Zo zei hij het ook ongeveer. Blijven volhouden, doorgaan met datgene waarvan je wel weet dat het uiteindelijk zal mislukken en daarna opnieuw beginnen. Dat kenmerkt de ‘ware kunstenaar’, op welk gebied dan ook.
Overigens, Escher zag zichzelf niet als kunstenaar, wat anderen er ook over zeiden, maar veel meer als wiskundige.
Hoewel ik tegenwoordig nogal snel uitspraken die me boeien vergeet, bleef het volgende toch hangen: proberen het oneindige in een beperkte vorm onder te brengen, en daar je leven aan wijden.
Overigens, Escher zag zichzelf niet als kunstenaar, wat anderen er ook over zeiden, maar veel meer als wiskundige.
Hoewel ik tegenwoordig nogal snel uitspraken die me boeien vergeet, bleef het volgende toch hangen: proberen het oneindige in een beperkte vorm onder te brengen, en daar je leven aan wijden.