Bericht van Hardeveld

Gisteren fietse ik door The Burren, een leeg en kaal, rotsachtig landschap. Typisch zo’n landschap waarin ik mij de personages van Samuel Beckett voorstel. In de zeventiende eeuw zou een generaal van Cromwell gezegd hebben dat hij het een verschrikkelijk landschap vond, er was geen boom te bekennen waaraan je een man kon ophangen. Dat landschap bracht me een gedicht van John Montague te binnen waarvan ik de laatste tijd heb geprobeerd een vertaling te maken. Dat valt niet mee, ook al ziet het er bedrieglijk eenvoudig uit. Toch laat ik het nu los. Ik vind het een mooi gedicht en het past helemaal bij het landschap. Het is trouwens aan Beckett opgedragen. To Cease for Samuel Beckett To cease  to be human To be a rock down which rain pours, a granite jaw slowly discoloured Or a statue sporting a giant’s beard of verdigris or rust in some forgotten village square. A tree worn by the prevailing winds to a diagram of tangled branches: gnarle

Doolin ligt aan de Ierse westkust bij de beroemde Cliffs of Moher. Het is een dorp, dat eigenlijk geen dorp is, het bestaat uit enkele gehuchten, op een paar honderd meter van elkaar en in ieder gehucht zijn enkele pubs, waar eigenlijk iedere avond wel muziek gemaakt wordt. Er is nu een festival waarbij ook ‘s middags wordt opgetreden. En dan vooral bij Gus O’Connors, de beroemdste pub, waar je ook lekker kunt eten. Vanmiddag was ik er voor de tweede keer en ik heb genoten. Er worden met volle overgave Ierse volksliederen gezongen door amateurzangers, ballades over verloren liefdes,  sommige in het Gaelic, waar ook mijn buren niets van verstaan, omdat het er op school uit is geslagen, zegt er een. Andere in dat prachtige wat afgemeten Ierse Engels. En iedereen die zit te luisteren, het café zit tsjokvol, geniet met volle teugen. Er is geen enkele gêne, en dat hoeft ook niet, want het is prachtige en authentieke muziek. In Nederland zou hier besmuikt om gelachen worden, dacht ik heel ev