Hij begreep niet hoe hij hier verzeild was geraakt, hij moest verkeerd zijn gelopen. Hij liep een eind de straat in, langs de hoge tuinmuur, waarover een tak groeide. Achter de muur klonk het gelach van een vrouw. Hij bleef staan. Het was warm. Hij zocht steun bij de muur. De muur was wit, zag hij nu, dat was hem nog niet opgevallen. Hij keek om zich heen. Alles is hier onbeschrijflijk wit, dacht hij. Iets verderop zag hij een poort. Hij liep erheen. Hij keek door de kier tussen de poort en de muur. Er was een klein zwembad. Hij schoof de regel van het slot en met één hand duwde hij de poort open. Hij deed een stap naar voren. In de ligstoel op het terras achter het zwembad lag de vrouw. Druppels glansden op haar huid. Ze tilde een arm op en wenkte. Haar lippen bewogen, maar de woorden verdwenen onhoorbaar tussen hen in, precies in het midden van het kleine zwembad. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd. Toen draaide hij zich om, trok de poort achter zich dicht