Bericht van Hardeveld

De trein was overvol, iedereen leek naar zee te gaan. Johan zag een vrije plaats. Daar kon Eva zitten, en Dafne kon wel bij haar op schoot. Hijzelf   vond een plekje in de doorgang, achter de matglazen deur naar het tussenbalkon. De tassen en koelbox zette hij op de grond. Hij voelde in zijn kontzak. De kaartjes, voordelig gekocht bij de drogist zaten er nog. Nu konden ze vanavond toch naar de Italiaan. En morgen kreeg Dafne haar nieuwe fiets. Met zijn drieën een dag naar zee, dat was lang geleden. Fijn dat Dafne inmiddels haar zwemdiploma had. Johan keek naar zijn vrouw en dochtertje. Je bent een bofkont Johan, dacht hij.

Op een smalle, bochtige bergweg, waar nauwelijks verkeer is, staat een Toyota Landcruiser. Achter het stuur zit een man zonder gezicht, in camouflagekleding. Hij kijkt naar het dal. Hij zit daar uren achtereen, te kijken naar het dal. Hij wacht.  Of hij staat iets verderop, zomaar op de weg. Zijn gezicht is niet te zien. Hij doet daar niets. Hij lummelt een beetje. Rookt een sigaret, kijkt eens naar beneden, trapt tegen een steentje.  De winterzon schijnt schraal op het struikgewas in het dal.   Achterin de auto, in de open laadbak, ligt een koppel honden. Ook zij wachten.   De man heeft geen haast en wacht tot het tijd is. Dan laat hij de honden los, die in de maquis verdwijnen en het wild opjagen. Hij haalt zijn moderne zeis tevoorschijn en doet wat hij doen moet. Dat is het werk van de  fraternité de la mort.