In de roman Leven met de ster van de Tjechische schrijver Jiri Weil (1900-1959) volgen we de lotgevallen van Josef Roubicek, in het door de Duitsers bezette Praag. Zijn leven is door alle maatregelen tegen de Joden al een ramp, en in de loop van het verhaal wordt het steeds erger. Toch komt Josje (de ikverteller) steeds dichter bij een voor hem onherroepelijke waarheid: hij moet handelen . Hij kan niet meer afwachten tot hij, als de anderen, wordt weggevoerd. Twee passages maakten erg veel indruk op me: Het was veel gerieflijker om in je eigen onmacht te geloven en je erbij neer te leggen dat je de dood werd ingejaagd, dan je te weer te stellen, met of zonder revolver. Als er inderdaad niets was om voor te sterven, dan was het ook zo dat er niets was om voor te leven. En de volgende, aan het slot, als hij eenmaal heeft besloten om onder te duiken: Op dat ogenblik, toen in de kachel de laatste briefjes met hanenpoten lagen na te smeulen waarmee de naam Josef Roubicek voorgoed zou