Bericht van Hardeveld

Gistermiddag reed ik over een kleine landweg tussen Gigondas en Sablet, twee minuscule dorpen in de Vaucluse. Het was een uur of vier. De hele dag al had de zon uitbundig geschenen. En toen, op dat uur, streek het licht met een onaardse zachtheid over de hellingen. Je kon de schemering al uit de aarde zien komen, maar het licht gaf nog niet op, het liet de struiken en bomen in hun winterse kleuren zien, een zacht aubergine, paars, donkerrood, okers kwamen tevoorschijn en ik reed daar op die landweg. 's Avonds las ik Toergenjev.

Vlak voor hemelvaart verhuisde mevrouw Van Randwijk naar een verpleeghuis. Na haar heupoperatie was ze in de war en mocht niet terug naar huis. Ze was zo licht als een veertje en haar huid was van perkament. Hoe klein ze ook was, haar woede hield ze niet in. Hoe haalden ze het in hun hoofd? Was Cees, haar man, er nog maar. Ze kon nog heel goed voor zich zelf zorgen, ze kookte toch om de andere dag!? Ze zat in een leunstoel. Tegenover haar zat een neef, die haar kamer had ingericht met enkele meubels uit de oude woning. - Had mij ook maar naar de stort gebracht. Je haalt me hier weg. Ik blijf hier niet. Het verpleeghuis lag in een buitenwijk langs een spoorlijn. Tweemaal per uur denderde de intercity voorbij. In het midden van het gebouw was de luchtplaats, zoals ze die noemde: een besloten ronde tuin, met een gaanderij eromheen, waar de bewoners konden wandelen. Daar liep ook meneer Overveen. Hij wandelde de hele dag en loste in een schriftje wiskundige raadsels op. De