Bericht van Hardeveld

Gisteravond vond de prijsuitreiking plaats van de schrijfwedstrijd Aan het woord in De Lindenberg te Nijmegen. Uit de 62 inzendingen waren er drie genomineerd die in aanmerking kwamen voor de hoofdprijs en de publieksprijs. Mijn  onderstaande verhaal behoorde tot die nominaties. Het heeft weliswaar niet gewonnen, maar de avond was er niet minder om.  Hieronder volgt een kort fragment, wil je meer lezen klik dan onder het fragment. De konijnen moeten nodig geverfd Dirk van Duivenbode poetste eenmaal per week zijn Daihatsu, terwijl hij droomde van een echte oldtimer, een Mercedes 280 SE, het liefst een uit 1980, waarvoor hij al jaren spaarde, maar die hij nooit zou aanschaffen. Zijn leven werd ontsierd door de scheiding van zijn Linda, die hem van de ene op de andere dag in de steek had gelaten en aan wie de herinnering zich nog op zijn onderarm bevond. Heel klein was daar haar naam getatoeëerd. Soms, maar altijd onverwacht, raakte hij hierdoor hevig van slag, dacht aan haar en kon z

Na onze ruzie besloten we toch naar de film te gaan, want dat hadden we nu eenmaal afgesproken. Mijn maag protesteerde nog wel, maar daar besteedde ik geen aandacht aan. In de loop der jaren had ik wel geleerd om erop te vertrouwen dat een onrustige maag geen reden was om niet naar de bioscoop te gaan. Dan kwam je helemaal nergens meer, als je daaraan toegaf. Ze droeg haar zwartlinnen jurkje, waarvan de zoom net op de knie viel, en bandjes die haar schouders bloot lieten. Dat jurkje staat haar fenomenaal, zeker als ze er ook nog haar rode pumps onder draagt. Dat deed ze. Onbegrijpelijk. Eerst sta je elkaar naar het leven en dan trek je je rode pumps aan. Ze is eenenveertig, ik ben zes jaar ouder. We hebben elkaar leren kennen tijdens een tangocursus voor alleenstaanden, vier jaar geleden. De filmzaal was leeg. Er hing een tropisch beklemmende warmte, als in een propvolle tram tijdens een hevige stortbui. We waren misschien nog opgewonden van de ruzie. Toch was dat nare gevoel in mijn