Doorgaan naar hoofdcontent

TAUMITTELSPRÜHANLAGE

Vannacht vreselijk gevochten met mijn moeder. Dat zal Freud leuk vinden. Ik heb de laatste acht jaar nog nooit met mijn moeder gevochten, maar vannacht kwam het er dan eindelijk weer eens van. Dat ging zo: ik lag te slapen op een of andere zolderkamer, lag diagonaal in bed of er nog iemand in bed lag weet ik niet meer, maar in ieder geval liep ineens mijn moeder om het voeteneind heen en begon ze aan me te sjorren. Dat moet je bij mij niet doen, en zeker niet 's nachts. Ik verkocht haar dus een paar enorme lellen en ik begon haar ook nog van me af te schoppen. Het werd zo erg dat mijn geliefde mij tot bedaren moest brengen.
Overigens hebben wegwerkers op de Sauerland Autobahn richting Frankfurt ter hoogte van Dillenburg in het midden van het asfalt een fraaie naad aangebracht. Ik vermoed dat over een afstand van enkele kilometers de aarde gescheurd is en dat men met deze naad het probleem probeert op te lossen. Duitsland valt hier langzaam uit elkaar. Gek genoeg noemt met het op borden langs de weg Taumittelsprühanlage.
Dillenburg is een aardig stadje, met veel vakwerkhuizen. Dat is toch ook interessant, zodra je de grens over bent zie je alleen nog maar vakwerkhuizen.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

HEMELVAART

Vlak voor hemelvaart verhuisde mevrouw Van Randwijk naar een verpleeghuis. Na haar heupoperatie was ze in de war en mocht niet terug naar huis. Ze was zo licht als een veertje en haar huid was van perkament.  Hoe klein ze ook was, haar woede hield ze niet in. Hoe haalden ze het in hun hoofd? Was Cees, haar man, er nog maar. Ze kon nog heel goed voor zich zelf zorgen, ze kookte toch om de andere dag!?  Ze zat in een leunstoel. Tegenover haar zat een neef, die haar kamer had ingericht met enkele meubels uit de oude woning.  - Had mij ook maar naar de stort gebracht. Je haalt me hier weg. Ik blijf hier niet.  Het verpleeghuis lag in een buitenwijk langs een spoorlijn. Tweemaal per uur denderde de intercity voorbij. In het midden van het gebouw was de luchtplaats, zoals ze die noemde: een besloten ronde tuin, met een gaanderij eromheen, waar de bewoners konden wandelen.  Daar liep ook meneer Overveen. Hij wandelde de hele dag en loste in een schriftje wiskundige raadsels op. 
Een reactie posten
Meer lezen

VAN HET EEN...

Door het lezen in Patrick Modiano: Trilogie van een beginnend schrijverschap, dat bestaat uit drie korte romans Verdaagd verdriet, Honger en puin en Hondelente, word ik teruggeslingerd in mijn eigen verleden.  Dat is het merkwaardige, of wellicht is het helemaal niet zo merkwaardig, dat door te lezen over herinneringen van anderen je eigen herinneringen opdoemen. Overweldigend zijn die herinneringen dan wel. Zo overweldigend dat ik ze nauwelijks kan bijbenen. De een struikelt over de ander heen mijn bewustzijn binnen. Een woord, een zinsnede, een passage en hopla ik zie een muur voor me, waarlangs ik ooit gewandeld heb. Of een schuur waar ik ooit, als twintiger, met een meisje heb staan vrijen. En bijvoorbeeld dat laatste doemt dan vlijmscherp uit de duisternis op. Beangstigend is het ook wel, vind ik. Want er zijn natuurlijk veel gebeurtenissen waaraan ik helemaal niet herinnerd wil worden. Maar op de een of andere manier sluimeren ze natuurlijk diep in mij, en worden ze op zo’n
Een reactie posten
Meer lezen

OH LES BEAUX JOURS

Wat een goddelijke dag. Als ik op reis ben, ontstaat er altijd een vrijwel onbevredigbare drang om boeken te kopen, in ieder geval om in een boekhandel rond te kijken. Want boekhandels zijn waar ook ter wereld veilige plekken, waar je de geest kunt laten dwalen. Nu ik dit schrijf, besef ik dat dit niet per se waar is, boekhandels zijn ook onveilige plekken, maar daarover later misschien meer. Ik was dus in Carpentras. We hadden heerlijk gegeten Chez Serge, een aangenaam eethuis aan de rand van het oude centrum. En daarna zouden we nog even de stad inlopen en in ieder geval een boekhandel bezoeken. Ik herkende meteen de Librairie de L’Horloge, een mooie boekhandel met echte boekhandelaren, geen boekverkopers, waarvan ik me herinnerde dat een paar jaar geleden een van hen ook al op de bank een bestelling zat door te nemen met een uitgeversvertegenwoordiger. Zo zag je dat vroeger in Nederland ook nog wel eens.  Ik was op zoek naar een kleine roman van Jean Echenoz: 14, die ik vorig jaar i
Een reactie posten
Meer lezen