De herfst is het rijkste seizoen, de melancholie hangt in de de bomen en als je geluk hebt maak je nog iets moois mee.
Gisteren bezocht ik de uitreiking van de doktersbul aan de zoon van een vriend. Dat was inderdaad een mooie bijeenkomst. Op de eerste rij in een klein amfitheater van de Radboud Universiteit zaten ze, tien nieuwe artsen, jongens en meiden van een jaar of vier- vijfentwintig, keurig in het pak of in een prachtige jurk.
Achter de tafel de leden van de examencommissie, ook in vol ornaat, die een voor een de loftrompet staken van de prestaties van hun aanstaande collega’s.
En in de zaal de trotse ouders, opa’s en oma’s, broers, zussen, vrienden, vriendinnen. Allemaal deelgenoot van dat intense moment waarop blijkt waartoe die jeugd van tegenwoordig toch maar in staat is.
Toen ik in mijn rij opzij keek, zag ik grootvader zitten, inmiddels de tachtig ver gepasseerd, die met grote aandacht volgde wat voor prachtigs er over zijn kleinzoon gezegd werd.
Reacties
Een reactie posten