Gisteravond bezocht ik in Lux Nijmegen de Iraanse film A Seperation. Sinds tijden heb ik niet zo'n indringende film gezien. Kortweg draait het om het volgende: een echtpaar heeft een visum aangevraagd om het land te verlaten, maar staat nu op het punt uit elkaar te gaan. Zij wil niet dat haar dochter in Iran opgroeit, hij kan zijn dementerende vader niet achterlaten. Vanuit dit gegeven ontwikkelt het verhaal zich en gaan alle personages in vrijwel iedere scene, al dan niet gedwongen door hun culturele/religieuze achtergrond noodzakelijk richting afgrond. Een adembenemend werkstuk. Gaat dat zien!
Vlak voor hemelvaart verhuisde mevrouw Van Randwijk naar een verpleeghuis. Na haar heupoperatie was ze in de war en mocht niet terug naar huis. Ze was zo licht als een veertje en haar huid was van perkament. Hoe klein ze ook was, haar woede hield ze niet in. Hoe haalden ze het in hun hoofd? Was Cees, haar man, er nog maar. Ze kon nog heel goed voor zich zelf zorgen, ze kookte toch om de andere dag!? Ze zat in een leunstoel. Tegenover haar zat een neef, die haar kamer had ingericht met enkele meubels uit de oude woning. - Had mij ook maar naar de stort gebracht. Je haalt me hier weg. Ik blijf hier niet. Het verpleeghuis lag in een buitenwijk langs een spoorlijn. Tweemaal per uur denderde de intercity voorbij. In het midden van het gebouw was de luchtplaats, zoals ze die noemde: een besloten ronde tuin, met een gaanderij eromheen, waar de bewoners konden wandelen. Daar liep ook meneer Overveen. Hij wandelde de hele dag en loste in een schriftje wiskundige raadsels op.
Reacties
Een reactie posten